Rozdział 3

Witajcie!

 Mam nadzieje, że się Wam spodoba :)

 Rozdział został zbetowany przez KK. 

Miłego dnia.

Forever  

- Ty jesteś naprawdę nienormalny! Jak w ogóle mogłeś wpaść na taki idiotyczny pomysł? Samą ideę rozumiem, ale, że z NIĄ?! - wrzasnął Snape. 

Musiał podpierać się o biurko, bo gdyby nie ono już, dawno leżałby na ziemi i to na pewno nie z przypływu emocji.

- Naprawdę masz tendencję do wyolbrzymiania... - burknął Albus. - Z resztą nie tylko ja uważam, że to bardzo dobry pomysł. Panna Granger to bardzo mądra i pracowita uczennica.

- MĄDRA?!– wszedł mu w słowo Snape. - Pracowita?! Ta bezczelna dziewucha, przez cały rok wykradała mi zapasy ze składziku... To, że panna Granger potrafi doskonale wykuć formułki książkowe, nie świadczy o jej inteligencji.

- Posłuchaj… - powiedział spokojnym tonem Dumbledore

 – Właśnie dlatego ją wezwałem.

 - Nie, Albusie!- przerwał Snape, widząc, jak dyrektor chce przekonać go do swojej racji. - NIE!– powtórzył, sięgając po kolejna butelkę whisky i mimowolnie opadł na fotel.

Dumbledore widząc, że już niczego nie wskóra, wyszedł, ale Snape wyraźnie słyszał, jak wychodząc powiedział:

- I tak będziesz musiał to zrobić…

- Stary dureń - syknął nauczyciel.

Przez chwile rozmyślał nad ta durną propozycją, ale już po chwili odpłynął, dzięki ukochanej Ognistej. Kiedy zasypiał mógł przysiąść, że nad swoją głową słyszy lamentowanie Minerwy. Uśmiechnął się gorzko i wtulony w fotel zasnął.

***

Tego lata dni mijały wyjątkowo szybko. Może, dlatego, że Hermiona każdą wolną chwilę spędzała z rodzicami, którzy lada dzień mieli wyjechać. Kiedy tylko nie pomagała im w pakowaniu, zajmowała się nauką, pisaniem listów do Ginny i Rona oraz oczekiwaniu na jakieś nowe, dobre wiadomości w sprawie Harry’ego. Niestety każdego poranka po przeczytaniu listów, nadzieja w jej oczach znikała tak szybko, jak się pojawiała. Mimo ogromu pracy, jaki miała, nie potrafiła na niczym się skupić, ponieważ w głowie miała ciągle tą samą myśl.  „Dlaczego? Dlaczego tyle czasu minęło a ja nie dostałam nawet skrawka listu z wieściami od Harrego? Przecież ma do kogo wracać.”

Te myśli nie dość, że męczyły ją każdego dnia, to jeszcze spędzały jej sen z powiek.

Pewnego poranka, Hermiona obudziła się bardzo zmęczona. Bolało ją całe ciało, czuła się jak po całej nocny lataniu na hipogryfie.

- Powinnam się przyzwyczaić do tych koszmarów - westchnęła.

Sceneria jak zawsze taka sama. Krzyk, zielony blask i ta bezradność. Chce biegnąć, ale coś jakby za każdym razem łamie jej nogi.

Wstała i widząc swoją szopę w lustrze, sama się przeraziła. Włos nie tylko każdy stał w swoją stronę, ale cała wyglądała, jak jeden wielki kołtun. Po tym, jak chociaż trochę je ogarnęła, podeszła do stolika z książkami. Wyciągając jedna i pod nogi spadł jej list. Podniosła go i dopiero teraz przypomniała sobie, o dziwnym przesłuchaniu w Hogwarcie.

- Zaraz… Dziesięć, dziesięć - zaczęła powtarzać nerwowo, szukając notatnika.

Wyciągnęła różdżkę z szafki nocnej, mamrocząc. -Cudowne zaklęcie zmniejszająco - zwiększające. Accio notatnik - i zeszyt momentalnie znalazł się w jej ręku, po czym zaczęła nerwowo wertować kartki.

- Uff…- odetchnęła z ulga.

Jeszcze dwa dni. Kiedy po raz setny przeczytała list, poczuła dziwne ukłucie w brzuchu. Bała się…

- Dobrze, że rodzice wyjeżdżają dzień przed przesłuchaniem, więc nikt się nie zorientuje. Ronowi i Ginny też nic nie wspomnę. W liście napiszę tylko, że do Nory przyjadę parę dni później, bo muszę załatwić parę mugolskich spraw. Nie chcę ich martwic.

Odłożyła list z powrotem, podeszła do okna i przed jej oczyma, ukazała się dróżka, którą zawsze chodzili z tatą na spacery w niedziele. Kiedy była młodsza zbierali liście, a wiosną bawili się w berka. Spojrzała na główną drogę, która rozdzielała szeregi takich samych domów. Pamięta jak uczyła się jeździć z mamą na rowerze i prawie obiła auto sąsiada. Na wspomnienie tamtych dni, na jej twarzy pojawił się uśmiech. Niedługo ich nie będzie, a ona tez opuści przepełnione wspomnieniami miejsce. Z krainy wspomnień, wyrwał ją dotyk mamy na swoim ramieniu.

- Wołałam, ale nie odpowiadałaś - szepnęła do ucha córce. - Ktoś przyjechał do ciebie…

Hermiona spojrzała za siebie i zza drzwi wyłoniła się sylwetka znanej jej osoby.

****