Rozdział 5

Sama nie wiem, jakoś ciężko pisało mi się ten rozdział, mam nadzieje, że choć Wam się spodoba.

Miłej lekturki.

Rozdział zbetował mi KK.

Forever.

Jedna z dziewczyn siedziała na łóżku, druga na parapecie, uciekając wzorkiem w dal za oknem. Ani ona, ani jej rudowłosa przyjaciółka nie wypowiedziały od godziny, nawet jednego słowa. Hermionie cały czas odbijały się w głowie słowa przyjaciółki „przespałam… przespałam…”.

W końcu Hermiona wstała i podeszła do załamanej przyjaciółki, oparła się o jej kolana i powiedziała:

- Słońce nie martw się tak, już i tak nic nie zmienisz.Na razie zostawmy tą sprawę. Jeszcze do Niej wrócimy, a teraz chodź, bo jak sama słyszysz okropnie burczy mi w brzuchu- zaśmiała się.

Ginny wstała i mocno przytuliła Mione, prawie podnosząc ją do góry.

- Dziękuję! Mi właśnie też - powiedziała Ginny, z delikatnym uśmiechem, łapiąc się za brzuch.

Obie wstały, wzięły się pod ramię i zeszły na dół, a za nimi lekko opuszczony Krzywołap, jak zwykle naburmuszony i głodny.

***

Ten dzień minął zdecydowanie za szybko. Dziewczyny były nierozłączne. Razem z jej tata, grali w Tabu, śmiejąc się przy tym do rozpuchu. Mamie pomagały dopiąć do końca wszystkie sprawy przed wyjazdem. Miona milion razy musiała obiecywać, że będzie na siebie uważać, dbać o siebie i dawać znaki życia, a nie tak jak ostatnio, że przez miesiąc nie dostali od niej żadnego odzewu.

Jej rodzice wyjeżdżali późno w nocy. Dziewczyna chciała ich odwieźć, ale mama i tata zgodnie upierali się, że pojadą taksówka.Kiedy Hermiona i Ginny poszły spać, mama poszła do nich, podeszła do córki, objęła jąna pożegnanie. Hermiona wtuliła się w nią cała sobą.

- Mamo… - pisnęła Miona.

-Skarbie, też będę tęsknić. Musisz dać radę i wiem, że dasz, a jeśli Harry się znajdzie, daj znać.

Miona wzdrygnęła się.Nie wiedziała, że jej mama tak dobrze ją zna i od razu wyczuła, czego się boi, i dlaczego teraz nagle nie chce zostać sama.

- Kocham cię - szepnęła mamie do ucha.

- Ja ciebie też- powiedział mama całując ja w czoło.

- Dobrej podróży państwu życzę - szepnęła Ginny.

- Dbaj o siebie. Zadzwonimy jak dojedziemy– powiedziała, podchodząc do Ginny i przytulając ja mocno, szepnęła jej do ucha:

- Nie daj jej zwariować.

Opowiedziała, kiwając głową potakująco.

Położyły się spać, choć tak naprawdę, żadna z nich nie zmrużyła oka. Miona dokładnie słyszała, jak tata wchodzi do pokoju, zerknął czy śpią i chwilę później dotarł do niej dźwięk odjeżdżającej taksówki. Ginny także wiła się z boku na bok.Sprawa Harry- Draco spędzała jej sen z powiek.

***

Gdy Hermiona ledwo, co otworzyła oczy, wiedziała, że nadszedł ten dzień.Spojrzała na zegar, na ścianę: wskazywał dokładnie 9.00. Ginny jeszcze smacznie chrapała na łóżku, leżąc w bardzo dziwnej pozycji.Miona delikatnie podniosła się, by nie budzić koleżanki i podreptała do łazienki. Na widok samej siebie w lustrze parsknęła: włos każdy w inna stronę, istna szopa, zaspane kasztanowe oczy z wyraźnymi pandami po niedomytym makijażu i usta spierzchnięte od wczorajszych nocnych rozmyślań. Jednym słowem – wyglądała strasznie.

- Dzięki Merlinie za czary- szepnęła, wyciągając różdżkę i jednym sprawnym ruchem jej twarz i włosy doszły do ładu. Kiedy się umyła ubrała zwykłe, czarne spodnie i na to T-shirt.Wzięła też sweter.Do Hogwratu musiała dostać się za pomocą teleportacji, choć szczerze tego nie cierpiała – uczucie,jak rozszczepianie komórek. Postanowiła, że będzie troszkę wcześniej, na wszelki wypadek i chciała też wstąpić do biblioteki. Nic nie zjadła,bo miała tak ściśnięty żołądek z nerwów. Stanęła, wypowiedziała zaklęcie i po paru chwilach znajdowała się w głównym korytarzu.

Dziwnie było tak spacerować po Hogwarcie.Ostatnim razem tu była, kiedy trwała wojna i zamek został doszczętnie zniszczony, ale dzięki pomocy Albusa i jego znajomościach, został postawiony do pionu, i tak naprawdę nic się w nim nie zmieniło.

- Taka cisza- szepnęła. A echo jej głosu obiło się po każdej ze ścian.

Wiedziała dobrze, w która stronę ma iść.Znała tą drogę na pamięć.Zdziwiła się, że wejścia dobiblioteki nie pilnował Argus Filch. Weszła i zatopiła się bezgranicznie w swoim świecie…

***

- Już dawno powinna tu być! - Krzyki Snape’a można było słyszeć na drugim końcu zamku.

- Uspokój się, panna Granger ma jeszcze parę minut - i ledwo to powiedział, a w drzwiach pojawiła się ona: drobna, o pięknych kształtach, szopie na głowie i tych wielkich, przenikających oczach.

- Ja przepraszam – powiedziała, zamykając drzwi- zaczytałam się w bibliotece.

- Zaczytałaś?! - Syknął Snape, patrząc na nią przenikliwie tymi czarnym oczyskami.

- Severusie siadaj- rozkazał Albus. - Panno Granger, wezwałem Panią tutaj, ponieważ wystąpiły pewne okoliczności, które trzeba od razu wyjaśnić.

- A co tu wyjaśniać.  To idiotka- wszedł mu w słowo Snape.

- SEVERUSIE! - Tym razem, to dyrektor wydał z siebie ten dźwięk- bo będę zmuszony Cię uciszyć!

Do Hermiony nawet nie doszło to, co powiedział o niej właśnie nauczyciel. Za bardzo była zdenerwowana.

- No wiec, na czym to ja… a już wiem. Otóż doszły do mnie bardzo poważne podejrzenia, w stosunku do pani osoby.Pewien nauczyciel doniósł mi, że wykradała Pani tajne składniki zeskładzika profesora –powiedział, wskazując palcem na Snape’a, który siedział wyraźnie oburzony, i kipiała z Niego złość.

- Ja?! - Krzyknęła Hermiona, podnosząc się z krzesła. - Ja nic nie kradłam. Naprawdę! - powiedziała przykładając dłoń do serca.

- Widzisz Albusie. Ta idiotka nawet nie potrafi przyznać się do winy- podszedł do Niej, szybkim krokiem i nachylił się nad nią, a ona skuliła się jak myszka. Zbliżył się tak blisko, że jego wielki nos prawie dotykał jej czoła - mów, prawdę, albo…

-Silencio! - Wrzasnął Albus w kierunku Snape’a, a ten zburzony powędrował na swoje miejsce.

 Nogi się pod nią ugięły i stałą jak wryta. Zdołała tylko wydukać:

- Jaa niee kłamie…- i opadła na krzesło.

- No dobrze. - Spojrzał ostrzegawczo na Snape’a. -Jeszcze do tej sprawy wrócimy. A teraz jest jeszcze coś…

Hermiona spojrzała na dyrektora pytająco.

- Otóż, spore zapasy podczas wojny uległy zniszczeniu. Jeszcze te kradzieże… Nie mamy w ogóle składników, a większość z nich jest dostępna na całym świecie… Zakon robi wszystko, by znaleźć twojego przyjaciela Harrego, ale to zamało.Jest ich tylko garstka, wiec postanowiliśmy… - spojrzał na Snape’a…

- Hermiono…- Powiedział Albus, nie zwracając uwagi na głuche wrzaski Snape’a – chcę, żebyś razem z Severusem wyruszyła w podróż do 12 miast. Byście zebrali potrzebne składniki, a także w tych miejscach szukali Pottera, gdyż tam kończą się poszlaki po Nim..

- Coo?! Nie, nie, nie! -w jej głowie brzmiały tylko:„ty ze Snape’em, ze Snape’em? Za co?!

- Ale… jaa - Czuła jak drzy jej głos. Tyle czasu z tym palantem, z jego osobą.

- Chciałbym, żebyście wyruszyli za dwa dni, tak, żeby zdążyć na nowy rok szkolny- w tym momencie zdjął zaklęcie ze Snape’a, a ten oburzony całą tą sytuacją, wyszedł teatralnie z gabinetu.

- Ty też możesz już iść. Spotkamy się tu o 9.00za dwa dni.

-Dooo… widzenia - Hermiona wstała i jak w transie wyszła z gabinetu.Oparła się o ścianę i waliła o nią głowa.

-Nie, nie, nie ze Snape’em. Tyle czasu… Już wolę klątwę cruciatus.

Nagle poczuła zimne, długie palce, zaciskające się na jej ramieniu i ochrypły, niski głos.Spojrzała w górę, a nad nią stał Mistrz Eliksirów. Patrzył na nią, jak na przekąskę, nachylił się nad jej usta i wysyczał jej prosto w twarz:

- Jeszcze tego pożałujesz. - Odwrócił się na pięcie i odszedł z falującą peleryną, a ona zjechała w dół ściany i schowała twarz w dłonie.

***