Rozdział 6

Siedziała tak od godziny. Nieruchoma, ze schowaną twarzą w dłoniach. Ciągle w głowie powtarzała słowa Dumbledore’a: „podróż z Severusem, razem, szukać Harrego, całe wakacje, z nim” i to wredne: „Granger, ty idiotko!”.

- Hermiona!

Dziewczyna podniosła głowę, a nad nią stała wyraźnie zaniepokojona Minerwa.

- Co ty tutaj robisz?! Przecież są wakacje. Czy ty płakałaś? -  krzyknęła nauczycielka.

- Jaa, nie… byłam u profesora Dumbledore’a. Musiałam przyjść, bo miał do mnie sprawę – odparła, niezbyt przekonującym tonem.

 - Chodź, wstawaj z tej ziemi. Boże, dziewczyno jesteś lodowata! – powiedziała, podnosząc ją z podłogi. – Ciekawe, ile tu siedziałaś.

Objęła ją ramieniem i zaprowadziła do swojego pokoju. Był bardzo przytulny. Wszędzie było pełno kociołków i książek. Na ścianach wisiały obrazy, które coś mamrotały na widok Hermiony.

- Usiądź sobie tutaj - powiedziała nauczycielka, pokazując na purpurowy fotel. Hermiona usiadła, zatapiając się w jego miękkości.

- Chcesz herbaty? 

- Nie, dziękuję bardzo – nie przełknęłaby nic, ale jej nauczycielka musiała usłyszeć głośne burczenie w brzuchu i podstawiła jej pod nos całą górę kanapek.

- No dobrze, to może teraz powiesz mi, co się stało?

Hermiona przetarła chusteczką usta i powiedziała:

– Nic, naprawdę, po prostu byłam się spotkać z profesorem Dumbledorem i z…

- No, powiedz - nalegała.

- Z profesorem Snapem, on… - na tamto wspomnienie zadrżał jej głos.

- Co on znowu zrobił?! - wrzasnęła, podnosząc się gwałtownie - O nie!

- Pani profesor, spokojnie. - poruszyła dłońmi Hermiona.

 Ale starsza Gryfonka już nie słuchała.

- Nie daruję mu, temu staremu... alkoholikowi. Pożałuje! - tupnęła nogą i poleciała.

Wychodząc krzyknęła tylko:

– Teleportuj się z kominka.

- Ale proszę pani! - krzyknęła Miona, próbując ją zatrzymać, ale ta już dawno zniknęła z jej pola widzenia. - No pięknie… - krzyknęła, kopiąc krzesło. Teraz już mogę się tu nie pokazywać. Weszła do komina i krzyknęła:

- Dom!

***

- Ty stary…! - wpadła do jego komnaty z takim impetem, że książka, którą właśnie czytał spadła mu na stopę.

- Ał… cholera – przeklął.

Minerwa podeszła do niego i złapała go za szatę, przyciskając mocno.

- Ty stary ponuraku, pożałujesz tego, co zrobiłeś! Koniec tego dobrego! – krzyknęła i podbiegła do jego tajnej - tak mu się wydawało - skrytki i postanowiła zrobić coś, co go zaboli najbardziej. Otworzyła barek z rozmachem, a Severus zdążył tylko krzyknąć:

– NIE…!

I w sekundzie cały jego alkohol wyparował. Minerwa spojrzała mu prosto w oczy i wysyczała:

- Jeszcze raz obrazisz moją Gryfonkę…

I wyleciała przez jego drzwi.

- GRANGER!!!!!!!! – głos Snape’a odbił się echem o jego lochy. - Zabiję tą dziewczynę, zamorduję! Dobrze wiedziałem, do kogo pójdzie… Tak polecieć na skargę do tej starej jędzy! O nie, już ja jej dam popalić na tym wyjeździe. Pożałuje, że się na to zgodziła. Popamięta mnie do końca życia! - mamrotał pod nosem, chodząc w koło.

***

Hermiona z impetem wypadła z kominka do swojego przedpokoju. Ledwo zdołała się podnieść, a zza rogu wyskoczyła rozwścieczona Ginny.

- Jak mogłaś tyle czasu nie dawać znaków życia?! - krzyknęła podbiegając do przyjaciółki. - Martwiłam się!

- Przepraszam – westchnęła Hermiona, otrzepując ubrania z prochu.

- No i..? - spytała Ginny.

Hermiona spojrzała na nią pytająco.

- No, co chcieli od ciebie? - spytała, ciągnąc przyjaciółkę za rękę na kanapę.

Kiedy usiadły, Hermionę przeszedł dreszcz. Dopiero teraz zdała sobie sprawę jak wymarzła. Będzie musiała zażyć jakieś mugolskie leki.

- Zrobię nam herbatę – powiedziała, próbując się podnieść, co zostało natychmiast stłamszone przez rękę przyjaciółki.

- Siadaj! – warknęła, ciągnąc ją w dół. - MÓW!

- Widzisz… - westchnęła. – Ogólnie, to chodzi o jakieś zapasy, wykradane ze składzika Snape’a. Że to niby ja...

- TY?! – przerwała jej Ginny. - Jakbyś nie miała, co innego do roboty! – powiedziała, niedowierzająco trzęsąc głową.

- Też tak powiedziałam, że to na pewno nie ja i że to musi być pomyłka.

- I co on na to? – spytała rudowłosa.

- W sumie, to powiedział, że jeszcze się to wyjaśni…

Zapadła cisza, tak jakby Ginny czekała na dalszą część. Kiedy jednak zorientowała się, że nic więcej nie będzie, powiedziała:

- I co, to tyle? Tylko po to, tak długo cię tam trzymali? - spytała zdumiona.

- Nie, to nie wszystko… Jeszcze… - Hermiona nie wytrzymała i całe negatywne emocje musiały znaleźć ujście - Albus wymyślił, żebyśmy ja i ten nadęty baran - czytaj Snape, - wyruszyli w podróż, szukając składników i starając się odnaleźć Harry’ego! Rozumiesz?! – Spojrzała na Ginny - Ja i ten dupek dwa miesiące razem, 24 godziny, 7 dni w tygodniu, dzień i noc! – krzyknęła.

Ginny wyraźnie opadła szczęka. Zdołała tylko wydusić:

- Gdzie macie barek? Musimy się napić…

***

Snape po bardzo męczącym, pierwszym od bardzo dawna trzeźwym wieczorze, zasnął.

Spał spokojnie w swojej komnacie. Jego lekko tłuste włosy były spięte w niedbały kucyk. Był ubrany w białą koszulę, której pierwsze trzy guziki były odpięte. Na jego twarzy malował się zgryźliwy uśmiech…

Dziewczyna stała tyłem do niego. Miała piękną figurę, wszystkie kształty na swoim miejscu, proporcjonalne, do reszty ciała. Jej długie, brązowe włosy opadały na łopatki. Słyszał jej melodyjny śmiech, taki piękny, krystalicznie czysty. Zakładała włosy za ucho, a w drugim ręku trzymała książkę.

Zarzuciła włosy na jedną stronę, dając mu pełny dostęp do pięknej szyi. Była taka gładka, jasna, bez najmniejszej skazy.

- Auć! - syknął, wyrwany ze snu. Poczuł wyraźne uderzenie w tył głowy i kiedy tylko otworzył oczy, obrócił się i aż podskoczył z wrażenia. Obok niego, jak gdyby nigdy nic, leżała Granger!