Rozdział 1

Rozdział dość krótki, ale jest to świadomo działanie:) Jeśli jakimś cudem przez to przebrnołeś/aś to prosze o pozostaienie po sobie jakiegoś komenatrzu, te pozytywne jak i negatywne pomoge mi aby mojej opowiadanie było coraz to lepsze:) Pozdrawiam! 

Forever.

Co to do cholery ma znaczyć?! - krzyknęła Hermiona, zaciskając w ręku ledwo co przeczytany list. Nerwowo usiadła na swoim ulubionym niebieskim fotelu, spięła swoje bujne, kasztanowe włosy w wysoki niedbały kok, podciągnęła nogi tak, aby mogła oprzeć na nich swoja głowę i zaczęła rozmyślać  - może coś źle zrozumiałam? Tak, na pewno to jakaś pomyłka. Popatrzyła na swoją dłoń i dopiero teraz zauważyła, że list został zgnieciony pod wpływem jej złości. Rozluźniła swój uścisk, rozłożyła list przywracając mu jego wielkość i postanowiła przeczytać jeszcze raz.

Szanowna Pani Hermiono Granger.
Bardzo proszę o stawienie się dnia 10 lipca, o godzinie 12 w gabinecie dyrektora szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, Albusa Dumbledore, z powodu bardzo poważnego złamania regulaminu szkoły, a także kodeksu czarodzieja. Niestawienie się Pani tego dnia będzie równoznaczne z przyznaniem się do winy, a co za tym idzie, z podjęciem odpowiednich kroków karnych.

Pozdrawiam serdecznie Mafalda Popins.

Przeczytała list jeszcze z dwa razy, i doszło do niej, nie tylko to, że to nie pomyłka, ale także to, że nie miała pojęcia o co im chodziło - jakie złamanie regulaminu? Przecież cały zeszły rok nie chodziła do szkoły, była zajęta szukaniem horkruksów, potem rozpętała się wojna, a wreszcie ostateczne starcie. Na wspomnienie tamtego dnia w jej oczach zakręciły się łzy. Nie chciała wracać myślami do tamtych chwil. Mimo upływającego czasu wydawało się jej jakby to wszystko stało się dopiero wczoraj. Ale wspomnienie były zbyt silne, ani się obejrzała a w jej głowie powstał obraz tamtego dnia.
Był to ostatni dzień wojny, wiedzieli co mają robić. Ona z Ronem musiała pokonać Nagini, a Harry stanąć oko w oko z Czarnym Panem. Kiedy Nagini została zabita, jej przyjaciel toczył zaciekłą walkę z Voldemortem. Chciała mu jakoś pomóc. Wiedziała gdzie toczy się walka, więc ile sił w nogach pobiegła na plac zamkowy. Przeskakując przez ruiny zamku, zobaczyła leżącego pod nim Freda. Podbiegła do niego, oddychał. Jednym ruchem różdżki uwolniła go z pod ruiny ściany, i wtedy usłyszała ten przeraźliwy krzyk i ujrzała błysk zielonego światła...
- HERMIONA! - z zamyślenia wyrwał ją głos mamy.
- Tak mamo?- krzyknęła, starając się za wszelka cenę ukryć, że głos jej drży od natłoku łez
- Ile razy można cię wołać? Zejdź na dół.
-Dobrze - podniosła się z fotela i podeszła do swojej toaletki. Jej twarz była cała podpuchnięta, włosy sterczały każdy w inna strone, nos miała czerwony, a swoje duże brązowe oczy, całe zaszklone - O nie, nie mogę tak pokazać się rodzicom - pomyślała. Z kieszeni spodni wyciągnęła swoją różdżke, wypowiedziała zaklęcie i w oka mgnieniu wygladała tak, jakby nic się nie stało. Postanowiła nic nie mówić rodzicom o liście. Schowała go między jedną z grubych książek, zrobiła pare wdechów i zeszła na doł.

***