Rozdział 8

Moi kochani !

Przepraszam, że przez tyle czasu nie było żadnego nowego rozdziału, ale jak już wspomniałam byłam w trakcie sesji więc zarówno ja i moja beta mieliśmy dużo na głowie. Na szczęście już zaczęły się mi wakacje i obiecuje, że wpisy będą coraz częściej, no nic. Mam nadzieje, że spodoba się Wam nowy rozdział!

Buziaki Forever!

 

- Draco? – Krzyknęła zdziwiona Hermiona, ale chłopak jej nie słuchał.

Wparował do mieszkania, chwycił rudą Gryfonkę za ramiona i przycisnął czule do siebie.

- Jak mogłaś mnie tak zostawić?! - Wysyczał przez zęby.

- Ja… - Ginny odepchnęła go i pobiegła na górę.

Chłopak nie był dłużny i też ruszył za nią.

Hermiona nie wiedząc, co ma z sobą zrobić, usiadła na kanapie i zaczęła zastawiać się, nad wczorajszą nocą. Te słowa Snape’a bardzo mocno utknęły jej w głowie…„ta noc mogła zupełnie inaczej się skończyć”.

- Pfff! – Prychnęła. - Ciekawe jak? - Przykryła ręką usta, gdy zdała sobie sprawę, że mówi sama do siebie.

Niestety, sprawy tej nie dało się tak łatwo zapomnieć. Dobrze wiedziała, że pojutrze będzie musiała spotkać się ze Snape’em, a co za tym idzie wyjechać z NIM! Na samą myśl Mionę przechodził dreszcz.

Hermiona podniosła się z fotela i postanowiła wyjść z domu .

***

Dzień przed wyjazdem mijał bardzo szybko, stanowczo za szybko. Ginny i Draco postanowili na jakiś czas wstrzymać ich gorące uczucie, choć jak i oni, tak Hermiona nie wierzyła w tą ich wstrzemięźliwość. Rudowłosa każdą wolną chwilę spędzała z przyjaciółką. Pomagała się jej pakować, ale także wspierała, jak tylko się dało.

Hermiona chodziła cały czas poddenerwowana. Dostała tylko list od Dumbledore, że ma zabrać z sobą wszystkie swoje najpotrzebniejsze rzeczy, ponieważ już z Hogwartu nie wróci do domu. Oprócz tego nic innego się nie wydarzyło.

Tego dnia Hermiona obudziła się bardzo wcześnie. Ginny jednak nie było w jej pokoju i na ustach Hermiony pojawił się lekki uśmieszek, który niestety zniknął, gdy zdała sobie sprawę, co to za dzień. Jej wzrok powędrował na biurko, na którym leżała mała, niepozorna torebeczka z niebieskiego zamszu.Malutka, ale znalazło się w niej wszystko: stos książek, ubrania na zmianę, ampułki i wiele, wiele innych rzeczy, potrzebnych na dwa miesiące.

Podniosła się z łóżka, i podreptała do łazienki. Kiedy wróciła w miarę ogarnięta, na jej łóżku, jak gdyby nigdy nic leżała Ginny, a raczej udawała, że śpi.

Hermiona podeszła do niej i szepnęła:

- Wiem, gdzie byłaś. – Zachichotała. - Nie pochwalam tego, co robisz, ale to twoje życie. Ja będę się zbierać.

- Nie?!! – Krzyknęła Ginny, od razu otwierając oczy. - Dlaczego tak wcześnie?!

- Chciałabym jeszcze podejść do gabinetu profesor McGonagall porozmawiać z nią. – odparła Miona.

- Proszę Cię, zostań. - Powiedziała Ginny, obejmując Hermionę.

- Wiesz, że muszę– odparła umęczonym tonem Miona.

- Proszę Cię, uważaj na siebie i nie daj się zwariować temu nietoperzowi z lochów.

Miona prychnęła:

- Najwyżej będę musiała przez rok chodzić do terapeuty, bo alboja go zabije, albo on mnie.

 Ginny zaśmiała się.

- Będę pisać, jak tylko znajdziemy jakieś nowe informacje.

Pocałowała Ginny w policzek i na pożegnanie powiedziała:

- Kocham cię jak siostrę wiesz?

Miona podniosła się z łóżka i wychodząc odwróciła się w strony Ginny, mówiąc:

- Ginny, obiecuję ci: wrócę z nim albo nie wrócę w ogóle.

***

Hermiona teleportowała się do Hogwartu. Było jakoś po ósmej, więc do spotkania została jej godzina. Otrzepała się z pyłu i poszła w stronę gabinetu profesor McGonagall.

Pani profesor była rannym ptaszkiem,więc Miona wiedziała, że nie będzie spała już od dawna. Kiedy znalazła się pod wielkimi, drewnianym drzwiami, zapukała masywną kłódką. Drzwi same otworzyły się i za nimi ukazały się dwie postacie: jej pani profesor i znienawidzony tłusto włosy potwór z lochów. Wyglądali tak, jakby zaraz mieli sobie skoczyć do gardeł.

Hermiona nieuważnie stanęła i podłoga pod nią zaskrzypiała. Obie postacie odwróciły się w jej kierunku. Snape charknął:

- HA! Kogo my tu mamy. Panna Granger! - Zaśmiał się ironicznie. - Widzę, że przyszło się na skargę!

- Snape! - Krzyknęła Minerwa.

- Już wychodzę. - Warknął ochryple. - Nie interesują mnie pogaduszki dwóch idiotek. - szepnął

Przechodząc obok Hermiony, wysyczał:

- Mniej się na baczności. Pamiętaj, z kim spędzisz dwa miesiące.

Hermiona pisnęła, a ten dodał tym razem głośniej:

- Widzimy się u Albusa! - I posłał obu Gryfonkom najbrzydszy uśmiech świata.

- Co to za człowiek!- Wrzasnęła Minerwa wyraźnie podirytowana. - Ba! Nie człowiek! Nietoperz! Nie dziwię się, że żadna go nie chce!

Spojrzała, na zdezorientowaną Hermionę.

-Wybacz Skarbie, siadaj, siadaj.- Powiedziała wskazując kanapę. - Co cię do mnie sprowadza?

- Ja przyszłam tylko- powiedziała Miona siadając - pożegnać się…

- Jak miło! Jeśli chcesz mogę udzielić ci paru rad, jak wytrzymać z tym nadętym dupkiem:

Pierwsza NIGDY go nie słuchaj!– Zaśmiała się.

…

Czas zleciał wyraźnie za szybko. Dobrze im się rozmawiało, ale niestety Hermiona musiała już iść. Pożegnała się z Minerwą i wzięła sobie do serca jej rady.

Kiedy podążała pustym korytarzem, poczuła dziwne ssanie w żołądku. Bała się… bała się, co ją spotka.

Kiedy stanęła przed drzwiami gabinetu, opanował ją paraliżujący strach i na jej nieszczęście drzwi się same otworzyły.

Snape siedział wyraźnie zadowolony na kanapie, ale wyglądał zupełnie inaczej: miał na sobie białą koszulę, jasne dżinsy, spięte włosy. Trzeba było mu przyznać, że wyglądał bardzo korzystnie.

- Panno Granger, może się pani tak we mnie nie wpatrywać? –Powiedział zirytowanym tonem.

 Hermiona spaliła buraka i usiadła, jak najdalej od niego.

- Witaj Hermiono. - Powiedział czule Albus. - Mam nadzieję,że jesteście dobrze przygotowani, bo to nie będą wakacje, tylko ciężka praca. - Spojrzał podejrzliwie na nich obojga i kiedy nie usłyszał odpowiedzi kontynuował:

- Daje wam do dyspozycji mapę, a na niej macie zaznaczone miejsca, w które musicie się udać, a także osoby, z jakimi musicie się skontaktować. Niestety nie ma tam napisanej listy rzeczy, jakie musicie zebrać, wiec szukać ich musicie sami, dlatego daje wam do dyspozycji moją książkę: bardzo ważna książkę –podkreślił. - W niej znajdziecie wszystkie informacje na temat składników, które potrzebujecie. A! I pamiętajcie: nie możecie dać po sobie poznać, kogo szukacie. Potter jest wartościowy i nie tylko nam zależy na jego odnalezieniu.

Dumbledore spojrzał na nich i zaśmiał się:

- Rozchmurzcie się! Pierwszy przystanek, to Londyn!

Snape burknął„uradowany” tym faktem.

- Panno Granger. - Dyrektor zwrócił się do niej. - Niech i Pani się uśmiechnie. To może być przygoda Pani życia!

Ale po jej twarzy przeszła tylko oznaka bólu i strachu.

- Przygoda życia.. to na pewno – powiedział najbardziej ironicznie Snape.

- Dobrze, to wszystko. - Powiedział dyrektor, dając Severusowi książkę i mapę. - Uważajcie na siebie!

Hermiona szła przodem.Odburknęła tylko coś profesorowi i modliła się, żeby jej nauczyciel nie próbował jej zatrzymać. Niestety już za drzwiami gabinetu chwycił ją gwałtownie za ramiona i przyparł do ściany.

- To,co?Zaczynamy zabawę?! - Powiedział patrząc w jej brązowe, wielkie oczy. Widząc przerażenie, malujące się na jej twarzy, roześmiał się i odszedł od Niej na parę kroków.

- Nie boj się, małolatów nie tykam. - Powiedział odchodząc. – Ale aż taka młoda nie jesteś. –Dodał, oglądając się za siebie.

Hermiona stała jak wryta. Dopiero po minucie powolnym krokiem, ruszyła za profesorem, przeklinając w duchu swój marny żywot.