Rozdział 12

                                                   "Potykając się, można zajść daleko , 
                                                          nie wolno tylko upaść i się nie podnieść"

Długowłosa, szczupła postać kobiety wyłoniła się z mroku. Z gracją podeszła do okna, zza którego wyłaniał się widok na panoramę dopiero budzącego się miasta. Spoglądając w stronę wschodzącego słońca, w jej głowie przepływały tysiące myśli, ale każda z nich sprowadzała się do jednej - do ZEMSTY.

-Witaj! - Powiedział młody mężczyzna, zakradając się od tyłu i całując w ją długą szyję.

Kobieta odwróciła się i z czułością objęła swojego partnera, szepcząc mu coś do ucha.

Mężczyzna zaśmiał się, a przez jego twarz przeszedł rumieniec.

- Dlaczego już nie spisz? - Spytał czule, patrząc w jej czarne oczy.

- Po prostu już się wyspałam. - Odpowiedziała.

- Znowu te koszmary? - Spytał.

Kobieta nie odpowiedziała, tylko wyminęła go i ruszyła przed siebie.

Młody mężczyzna szybkim ruchem chwycił ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie.

- Dlaczego jesteś taka oschła? - Spytał i złożył na jej twardych, zimnych ustach gorący, palący namiętnością pocałunek.

Kobieta po chwili oderwała się od ust partnera i zgrabnym krokiem ruszyła w stronę sypialni.

Czuła na sobie jego wzrok, co dawało jej jeszcze większą satysfakcję. Uwielbiała rządzić mężczyznami, bawić się nimi i czuć władzę.

- Idziesz? - Spytała, spoglądając przez ramię.

Mężczyzna przez chwilę nie odpowiedział. Tylko i  wyłącznie dlatego, że jego umysłem rządziły teraz inne bodźce.

Kobieta zarzuciła delikatnie swoje długie, czarne włosy do tyłu i ruszyła dalej.

Kiedy jej ciało zniknęło za filarem, mężczyznę olśniło.

- Bella zaczekaj! - Krzyknął i szybkim krokiem ruszył za nią.

***

- Merlinie jak ja go nie cierpię! – Wysyczała przez zęby Miona. - Nie dość, że od rana musiała wysłuchiwać, jaki to on jest teraz biedny, kiedy Black ich przyłapał i jak to ona jest zła. Teraz musiała siedzieć pośrodku tabunu ludzi, czekających na odlot swoich samolotów, ze swym obrzydliwie śmierdzącym alkoholem, czarującym wszystkie kobiety na sali Severusem Snape'm.

- Co tam mamroczesz? - Spytał Snape.

- Nic! - Warknęła cała kipiąca ze złości Hermiona.

Kiedy w głośnikach zabrzmiał głos pani, która poinformowała ich, że samolot jest gotowy Hermiona dostąpiła zbawiennego uczucia. Bez zbędnych słów skoczyła na równe nogi i nie zwracając uwagi na swojego nauczyciela, ruszyła w kierunku bramki.

- Nareszcie! - Powiedziała, opadając z ulgą na swój fotel obok okna.

- O! Jednak potrafisz szybko przebierać tymi krótkim nóżkami. - Dogadywał nauczyciel, siadając tuż obok niej.

Hermiona teatralnie przewróciła oczami i posłała ironiczny uśmiech nauczycielowi.

Severus wyraźnie zadowolony, bez zbędnych ogródek zamówił sobie whiskey u przechodzącej stewardessy.

- Jak można tyle pić? - Wyburzyła.

- Jak można tyle gadać? - odwarknął Snape.

Kiedy tylko piękna blondynka położyła na stoliczku szklankę z zimnym napojem, którego woń była Mionie bardzo dobrze znana, uniósł ją w jej kierunku i przyłożył do ust, co miało oznaczać: „Twoje zdrowie”

- Wiesz, że w świecie mugoli, to się nazywa alkoholizm? Czytałam kiedyś…

- A wiesz... - wszedł jej w zdanie - że w świecie czarodziejów, to się nazywa napój, dzięki któremu nie trzeba słuchać przemądrzałych Gryfonek? – Odparł nauczyciel i połknął kolejny łyk ognistej.

- Stary alkoholik i babiarz. - Wymruczała.

- Proszę? Do mnie mówisz? - Spytał.

- Widzisz? Już ci się na mózg rzuciło. Słyszysz głosy w swojej głowie. - Odpyskowała.

Severus spojrzał na nią tak, jakby wyobrażał sobie ją po rzuceniu zaklęcia cruciatus.

Tymczasem młoda Gryfona zarzuciła swoje włosy do tyłu i wyciągnęła ze swojej torby najgrubszą książkę. Kiedy już miała zatracić się w lekturze, usłyszała głupi chichot. Spojrzała znad książki, a jej oczom ukazały się dwie dziewczyny, śmiejące się do jej nauczyciela. Popatrzyła w bok na wyraźnie zadowolonego nauczyciela, który jak gdyby nigdy nic, nie zwracał uwagi na zaloty dziewczyn.

- Zamierzasz coś z tym zrobić? - Wypaliła, patrząc wprost na profesora.

- Z czym niby?

- Z nimi! - Odpowiedziała, kierując wzrok na fotele obok.

- Nie wiem, o co ci chodzi. To wszystko dzieje się w mojej głowie przecież. - Spojrzał na nią i posłał jej ten najbrzydszy uśmiech świata. - A może z twoją głową coś nie tak? - Dodał.

W głowie dziewczyny w tym właśnie momencie rozgrywała się scena, jak to rzuca się na Snape'a i zaczyna go dusić. Mimo złości, jaka z niej kipiała, odesłała mu arogancki uśmiech i odwróciła się do niego plecami, w duchu modląc się o piorun, który go trafi.

***

- COOOO?! - Krzyknęli jednocześnie Ginny, Fred, George, Molly i Artur.

Ron musiał podeprzeć się ściany, żeby nie zemdleć, a Lupin wpadł w histeryczny śmiech, ciągle powtarzając:

- Na stare lata na amory mu się zebrało.

- Uwierzcie mi, też byłem w szoku, jak ich razem zobaczyłem. - Dokończył Syriusz.

- Ale Hermiona, ona by nie mogła. - Szepnęła Ginny.

- Jasne... - Dopowiedział Ron. – Właśnie widać, jak nie mogła.

- Zamknij się! - Warknął Fred do brata.

- No co? - Ron podniósł głos. - Miała szukać Harry'ego, a tym czasem ona wdaje się w romanse z nauczycielem. I to jeszcze którym?!

- Ona go szuka Ron! - Tym razem Ognistowłosa krzyknęła.

- Chyba w ustach Snape'a!

- Przecież ona się z nim nie całowała! On nic takiego nie powiedział! - powiedziała, pokazując palcem na Black'a.

- Naprawdę jesteś taka głupia?! Oni się przytulali w bieliźnie, to jak myślisz, co mogli robić?!

- Sam jesteś głupi! Może po prostu wpadli na siebie. - Krzyknęła.

- Ciekawe, po co była ta szopka, że nie chce z nim wyjeżdżać i tak dalej. Pewnie od dawna mają romans. Co za szm….

Ale Ginny nie pozwoliła bratu dokończyć. Podbiegła do niego i wymierzyła mu sójkę w brzuch tak, że ten schylił się z bólu.

- Ginny! - Krzyknęła Molly, odciągając ją od brata.

Fred i George składali się ze śmiechu, a Syriusz widząc, jakiego zamieszania narobił, postanowił dodać coś na obronę Hermiony. Niestety żadne ze słów, które przychodziły mu do głowy nie brzmiały dobrze.

- Dobra! - Ginny krzyknęła, odpychając braci. - Dowiem się jaka jest prawda, a ty - pokazała palcem w stronę Black'a - jesteś największym plotkarzem, jakiego znam! - Przytupnęła nogą i ruszyła w kierunku drzwi, taranując wszystko, co było po drodze.

***

Rozdział został zbetowany przez kochanego Dusia :)

Dziękuje Wam, za każdy komentarz i za to, że jesteście :)

Forever.

CZYTAM= KOMENTUJĘ