Rozdział 13

 "Podróże są najlepszymi bodźcami twórczości"

 Za betę dziękuje kochanej Mrs.Black.

Miłego czytania

Forever

Po wylądowaniu samolotu, zabrali swoje rzeczy i oboje ruszyli w stronę miejsca skąd odjeżdżają taksówki. Młody taksówkarz wyraźnie oczarowany urodą młodej Gryfonki, zaproponował im transport do samego serca Lizbony za pół darmo.

Kiedy dojechali na miejsce, a promienie hiszpańskiego słońca musnęły białą skórę dziewczyny od razu dostała przypływu niesamowitej energii, tak, że posłała wyraźny uśmiech do nauczyciela, a w rewanżu otrzymała teatralne burknięcie i wysyczenie przez zęby czegoś nie do końca zrozumiałego.

- Gdzie teraz? - spytała, szukając namiętnie okularów przeciwsłonecznych w swojej torbie.

 - Hotel Bellchelo – odpowiedział i pokazał palcem w stronę bardzo okazałego budynku, znajdującego się prawie przy samy rynku.

 Oboje ruszyli w tamtym kierunku. Hermiona wyraźnie uradowana chłonęła piękne widoki Lizbony; kolorowe budynki, między którymi można było dostrzec morze, urocze kolejki, które przejeżdżały przez sam środek placu, wypełnione po brzegi turystami, ale także miejscowymi.

 Dziewczyna przystanęła na chwile przy zbiegowisku ludzi i wraz z tłumem zaczęła obserwować wygłupy taneczne młodych Hiszpanów, od których emanowała tak pozytywna energia. Niestety chyba tylko ją zauroczył ten klimat, bo po chwili poczuła silny uścisk na swoim ramieniu, dzięki któremu wydostała się z tłumu i została naprowadzona na drogę do hotelu. Kątem oka spojrzała na profesora, który był wyraźnie niezadowolony

 – Jak zawsze – pomyślała w duchu.

- Był pan tu już kiedyś? - spytała dziewczyna.

 - Kilka razy - odburknął, rozejrzawszy się kontynuował - Za dużo ludzi, za ciepło, za kolorowo. Tak opisałbym to miejsce.

 Hermiona stwierdziła, że dalsza rozmowa nie ma sensu i zaprzestała konwersacji.

 Kiedy dotarli do hotelu i oboje znaleźli się w  klimatyzowanym pomieszczeniu, jej nauczyciel poszedł odebrać klucze do pokoju, a ona została w holu, podziewając  piękne marmurowe wykończenia. Spojrzała w górę. Po środku sufitu wisiał przepiękny żyrandol, którego kryształ emanowały wszystkim kolorami tęczy. Podziwiając tak widok, poczuła jak nagle traci równowagę i już  za chwile zimny marmuru przywarł jej do twarzy. Podniosła głowę i rozejrzawszy się zobaczyła chłopaka, który był sprawca tego zamieszania. Młody przystojny Hiszpan, wyraźnie zakłopotany, zbierał swoje ciało z podłogi, powtarzając;

- Lo siento mucho, no te pases – i ruszył w kierunku młodej Gryfonki pomagając jej wstać

. - Nie rozumiem po hiszpańsku- odpowiedział Hermiona, wyraźnie zakłopotana, strzepując proch z kolan.

 - Przepraszam Cię bardzo- powtórzył tym razem w znanym języku - Nic Ci się nie stało Bella? Hermiona oczarowana młodym Hiszpanem, aż zaniemówiła.

- Eee… chyba nic – odpowiedziała po chwili wpatrując się w jego lazurowe oczy.

Ten również nie spuszczał z niej wzroku.

 - Jestem Gasper - powiedział i posłał jej najsłodszy uśmiech świata.

- Hermiona.

 - Piękne imię - westchnął - Skąd jesteś, bo uroda z pewnością nie tutejsza?

 Hermiona odebrała to jako jeden z tych komplementów po którym każda kobieta powinna czuć się trzy metry nad ziemią i całą w skowronkach odpowiedziała:

 - Z..

 - Londynu - wypowiedział lodowaty, ochrypły głos wchodząc w zdanie dziewczynie.

 - Cześć! - powiedział Gasper, sympatycznie wyciągając rękę w kierunku Mistrza eliksirów.

Severus teatralnie zignorował chłopaka i warknął w kierunku Hermiony :

 - Chodź już!

Na co dziewczyna posłała mu złowrogie spojrzenie.

 Gasper wyraźnie zmieszany podał dziewczynie rękę, przekazując jej tym samym na kartce papieru numer telefonu i pożegnawszy się odszedł. Kiedy mistrz eliksirów dociągnął Hermionę do ich pokoju, a drzwi zamknęły się dziewczyna napadła na nauczyciela.

 - Możesz mi do cholery wytłumaczyć co to było? - krzyknęła prosto w twarz Snape'a.

 Ten niewzruszony oparł się plecami o ścianę i założywszy ręce powiedział:

- Mogła byś podziękować za to, że uratowałem Ci właśnie tyłek.

 - Pozwól - krzyknęła - że o swój tyłek sama będę dbała.

Kiedy dziewczyna się zbliżyła poczuła znajomy zapach:

 - Co Ty masz na sobie?! - warknęła, poprawiając włosy, które nerwowo spadały jej na twarz.

Severus spojrzał na nią z politowaniem, ale odpowiedział:

 - Spodnie, bluzkę bok..- przerwał - Mam mówić dalej?

-Nie! Czym ty pachniesz?!

Po tych słowach na twarz jej nauczyciela pojawił się łobuzerski uśmiech.

- Czy Ty oblałeś się tym czym ja myślę?- spytała.

 Ale mimo, że odpowiedz nie została wypowiedziana wystarczyło spojrzeć tylko na jego minę.

- Zrobiłeś to bo chciałeś dostać tańsze bilety, czy dla tego, żeby dziewczyny bardziej na Ciebie leciały? Po co wylałeś na siebie ta miksturę?! - krzyknęła, a jej głos odbił się od ściany i powrócił do jej uszu. Severus odepchnął swoje ciało od drzwi i podszedł do niej tak blisko, że wyraźnie poczuł jak drgnęła.

 - Zrobiłem to po to - wyszeptał, nachylając się nad jej uchem - żeby Cię wkurzyć. Uwielbiam takie sceny zazdrości, jak ta w samolocie.

 Podniósł się i ruszył w głąb apartamentu. Kiedy Hermiona miała znowu wybuchnąć ,obróciła się i w pokoju zauważyła to JEDNO MAŁŻEŃSKIE ŁOŻKO. Tego było za wiele, dogoniła go i szturchnęła w ramię, zapominają, że to jej nauczyciel.

 - Skoro już TY rezerwujesz te pokoje to czy nie mógłbyś robić tak, żeby były dwa osobne łóżka?! - wykrzyczała mu w twarz.

- Dla twojej informacji panno Wszystko-Wiem-Najlepiej to NIE JA je rezerwuję!- powiedział spoglądając w tę wielkie brązowe oczy, teraz  drżące ze złości.

- To ciekawe kto ?! – wysyczała przez zęby, nie zrywając kontaktu wzrokowego.

- Albus!

- Jakoś Ci nie wierzę.

 Snape chwycił się za głowę.

- To nie wierz! Ale wiedz mi też nie jest to na rękę, że znowu będę musiał spać w wannie.

 -Znowu?!  – krzyknęła przytupując nogą – ale o ile dobrze pamiętam..

Przerwała kiedy zauważyła jak nauczyciel wyciąga  różdżkę w jej kierunku i jednym ruchem zamienia kolor jej włosów na rudy.

 - O tak, od razu lepiej. Teraz pasuję Ci do charakteru!- warknął.

 Hermiona oniemiała, spojrzała w lustro znajdujące się za nim i bez chwili zastanowienia chwyciła za swoją różdżkę. Zmieniła kolor włosów Snape'a na siwe.

- Teraz pasuję ci do wieku - powiedziała z sarkazmem Severus obrócił się i zobaczywszy co stało się z jego czarnymi włosami spojrzał na dziewczynę wzrokiem modliszki i wysyczał:

- Pożałujesz! - i przyparł ją do ściany.

 Dziewczyna pisnęła i odwróciła wzrok czekając na najgorsze.

Kiedy nagle do ich okna wpadła znana młodej Gryfonce sowa, Hermiona odepchnęła z impetem nauczyciela i ruszyła w stronę okna.

 Brązowa sowa stanęła na parapecie, a do broszki przypięty miała list. Drżącymi rękoma Gryfonka oderwała pergamin, zdajać sobie sprawę od kogo jest, chwyciła za butelkę ognistej i taranując wściekłego Snape'a zamknęła się w łazience. 

***

 - No pięknie! - warknął - Teraz ta idiotka będzie tam siedzieć i to jeszcze z moim trunkiem!

 Podszedł do swojej torby i sięgnął po świeże ubranie, i jednym ruchem różdżki już był przebrany. Z dna torby wyciągnął mapę od Albusa, a z tylniej kieszeni kartkę, którą Hermiona dostała od Alfreda. Wziął też jedną grubą księgę zagranicznych roślin. Usiadł wygodnie w fotelu, a na stoliku rozłożył zgromadzone materiały. Palcem przemierzał drogę po mapie, a na kartce starannie zapisywał informacje.

- Jutro musimy udać się do pobliskiej wioski rybackiej o nazwie Sesibra po potrzebne składniki do eliksiru wytrzymałości. Zaraz obok znajdziemy informacje dotyczące Pottera - mruczał pod nosem.

Po czym sięgnął po księgę i przewertowawszy kilka stron, znalazł to co go interesowało i zagłębił się w lekturze.

 Po upływie godziny, trzask butelki o posadzkę, dochodzący  z łazienki nie pozwolił mu już na dalszy relaks. I jeszcze bardziej wściekły na swoją uczennice, porwał swoją różdżkę i ruszył w kierunku łazienki.

 - Alochomora- wypowiedział zaklęcie, a drzwi otworzyły się, ukazując zapłakaną rudo-brązowo  Gryfonkę, obok której leżał JEGO do połowy wypity  trunek i list.

 - Co ty wyrabiasz?- spytał mężczyzna.

Kiedy nie dostał odpowiedzi, zajął miejsce obok niej.

 - Patrz – powiedziała, pokazując mu list i chowając twarz w dłonie.

Mężczyzna chwycił w dłonie pergamin, niestety duża część tuszu rozlała się pod wpływem łez dziewczyny i wyraźnie było widać tylko słowa POWIEDZ, ŻE TO NIE PRAWDA, ŻE MASZ ROMANS ZE SNAPEM!

 - Cooo ?!- krzyknął nauczyciel, rzucając list w kont.

- Black- dziewczyna wyszeptała, pochlipując.

 - Mówiłem Ci, że będą z tego powodu problemy. Ciekawe co powie Albus. – warknął, sięgając po butelkę, wyraźnie zdenerwowany zaczął pić.

 - Ron powiedział.. - chlipła - że jestem szmatą - dokończyła i zalała się falą łez.

Snape zakrztusił się i odstawiwszy butelkę, wysyczał:

- Co za d... - ale nie skończył, widząc jaki ból sprawią jej te słowa.

Objął ją ramieniem, a ta przytuliła się do jego boku.

Kiedy wypłakała już dostateczna ilość łez, a koszulka jej nauczyciela została zmoczona na amen, pociągnąwszy nosem spojrzała na twarz nauczyciela, szukając w niej współczucia .

 Snape widząc spuchnięte od szlochu usta i te brązowe, zapłakane oczy, które patrzyły na niego, nie umiał znaleźć racjonalnego wytłumaczenia tej sytuacji. Po prostu wziął ją pomiędzy swoje nogi i przytulił ją całym sobą, rozkoszując się ciepłem jej ciała i słodkim zapachem. Złożył na jej głowie czuły pocałunek na co dziewczyna wyraźnie westchnęła. 

***

CZYTAM= KOMENTUJĘ